Феникс
Секоја вечер
под закрила на мракот,
го убивам во себе
споменот на тебе.
Го убивам сурово
на безброј начини.
Го гушам во заборав,
го потопувам во неповрат,
го туркам низ амбисот
на презир и пребол.
Го убивам тој спомен
и заспивам уморена
во утринските часови.
А тој, како феникс
од пепелта во мене
се раѓа и ме буди,
посилен и помоќен.
Ми се насмевнува
и ме исполнува
со нежност и топлина.
Ми дава сила да издржам
до следниот самрак
кога пак ќе го убивам.
