Прашина
Од ударот на далечината
копнежот се стркала
низ долината на минатото
до работ на издржливоста.
Тука, над безданот
од арогантниот потсмев,
го здогледа својот одраз
во солзата на месечината,
и се насмевна!
Осветлен од лицемерјето,
чекајќи дволична милост
од ветерот бесчувствителност,
навистина изгледаше смешно.
Се срона и исчезна
како сува прашина
разнесена од ветерот.
БЕШЕ тоа весел некој копнеж.
