Зад аголот

Зад аголот

Ќе ги оставам вечерва емоциите

во спалната соба.

Во фиоката со чипканата долна облека.

Уредно сложени,

а ретко користени.

Ќе ги затворам

во кутијата за накит

соништата и копнежите.

Нема да понесам со себе

ниедно небо,

во ниедна боја.

Не, ниту трошка апстрактност.

Ќе бидам вечерва

обично физичко тело.

Со непознат волумен.

Секогаш ти недостасуваше

некоја од димензиите

за да го дознаеш

волуменот на мојот немир.

Но затоа пак,

одлично ја пресметуваше плоштината.

Секој милиметар квадратен.

Ослободена од илузиите,

како сенка побегната од мракот,

ќе те чекам

зад аголот од твоите мисли.

Ќе носам со себе само шише вино.

Темно како нечиста крв.

И, ќе испливам од него

во твојата чаша.

За инает на сите шишиња

во кои се обидуваше

да ме удавиш.

Не успеа, зар не?

Јас упорно се држев за љубовта.

Тапите не тонат никогаш.

Плутаат.

Знаеше, нели?!

Звуците

Звуците

Засечи ги повторно мисливе,

нека потече темната тага од нив.

Ако замолчеш за миг,

ќе слушнеш како се крши

љубовта во мене.

Запамети го добро тој звук,

за да го познаеш кога

ќе го слушнеш повторно,

кога ќе одѕвонува во тебе.

И замини веднаш, не чекај го утрото.

Можеби нема да осамне.

Јас ги убив сите дни во една ноќ.

Не остана ниедно утро

кое би го дочекале заедно јас и ти.

Делчињата од распарчените соништа

ги сокрив под тепихот

за да глочкаат и крцкаат,

како предупредување,

секојпат кога копнежот

се прикрадува на прсти.

Без алиби

Без алиби

Со мислите длабам

низ ѕидовите

на мојот сомнеж.

Ја ронам самоконтролата.

Правам тунел за бегство.

Осомичена од двоумењето,

виновна во намерата,

осудена заради воздржаноста.

Затворена во самата себе.

Зарем доживотно?!

Ми треба соучесник.

Кога веќе немам алиби.

Полиглот

Полиглот




Пред да ме запрашаш мене,

запрашај се прво себе си.

Мојот молк звучи сосем исто

како и твоето премолчување.

Во гласно изговореното е разликата.

Ти сакаш да сокриеш,

а јас да не дознаеш.

Уморни сме одговарајќи

на прашањата без одговори.

Ти трагаш по речникот

на мојата тишина,

а јас знам да молчам

на 1000 различни јазици.

Твој сон. Мој сон

Твој сон. Мој сон




Јас сум ноќта

и ден е твојот пат.

Те испраќам в зори,

те очекувам во самрак,

а не се наши

ни ноќта ни денот,

сал нивниот краток допир

е нашата кратка средба,

нашиот треперлив миг,

кога се претопуваат

мојот сон, твојот сон -

и тогаш, во тој сон

еден со друг се имаме

а сепак....се немаме....

разбудени сонуваме...

Траекторија

Траекторија



Од твоите зеници започнува
патеката на мојот трепет.
Преку моето рамено слизнува,
свртува по линијата на колкот
и го допира коленото.
Десното.
Зад себе остава врел траг
на треперлив копнеж
кој продира под кожата
и ја зоврива крвта.
Па продолжува понатаму.

До прагот на издржливоста.

Желби

Едно небо копнежи

со арома на соништа,

дегустација на имагинација.

Одкако го испив,

остана еден копнеж

како темен талог

на дното од небото.

Сосема доволно за

да стиснам нова желба.

Ветер во дланките

Ветер во дланките



Фати во ветрот во дланките

и однеси ги сите сомнежи

замрсени во моиве коси.

Постели ги облаците пред мене

да не се повредам кога

ќе паднам на своите сни,

спрепнувајќи се од страста.

Мрежата од погледи ја лови

пеперугата на копнежот

во нејзиниот лет помеѓу

помисленото и изговореното

Низ расцутените насмевки

и миризливи двосмислености

провејува трепетот.

Фати го ветрот во дланките.

Тишина

Тишина

Удри во плафонот тишината

и се искрши на безброј

премолчени зборови.

Деформирани, преполовени букви

и искривени интерпукциски знаци

попаѓаа без звук, сосем немо.

Газам по сронатиот молк,

како по мек килим,

без да ми одекне чекорот.

Се оддалечувам тивко

по колоната од точки.

Ти ја оставам тишината тебе.

До последната буква на подот.

Сонувачи

Сонувачи




Ако морето е
паднатото небо на Лорка,
немој да се удавиш
oбидувајќи се
да леташ во длабочина.
Немој да станеш
школка на дното
која сонува низ шепотот
на брановите на површината.
Заплови низ него
на своите соништа
и биди сјајна ѕвезда.
Блескај неугасливо
со својата имагинација.
Макар и на паднато небо.
Рајот е во нас,
ние не сме изгонети од него,
само сме излегле
од својата кожа
со ангелски крилја.
Верувај во своите соништа
и тие повторно ќе израснат.
Побели и помеки.
Само сонувачот го слуша
виолетовиот глас на вечноста
во воздишката на погледот.
Потрчуваат тогаш
бистрите водени капки
и го стасуваат виножитото.
Сонувај...

Одблесок

Продира немирот

низ порите на мислата,

ја натопува со страст

и испарува во облик на копнеж.

Го чувствувам во ноздрите

мирисот на провокацијата

и ме опива со ненадејноста.

Ароматична илузија

затреперува во отсјајот

на помислата.

Сетилото за перцепција

ја допира апстрактноста

во аголот на сокриениот поглед

под сенката на трепките.

Контури почувствуваност

се провлекуваат ко шепот

низ пукнатините на тишината.

Тивко, нечујно

а сосем впечатливо

за изострените сетила

на конспиративноста.

звуци во боја

Неудобност, нелагодност...

Ситен камен во чевелот

и ти во моите мисли.

Ја насликав тишината

за да ги видиш боите

на премолчените зборови.

Крикот во твоите очи

го заглушува мојот спокој.

Замолчи го погледот.

Мапа

На раменото имам
отисок од твоите усни,
во очите отсјај
на твојот копнеж.
Околу мене траги
од сокриените погледи,
премолчени зборови
и очигледен трепет
на придушена воздишка.
Исцртани линии возбуда
од твоите допири.
Телово е мапа
на сокриена страст.

...

Имам слободни денови

кога мислите ми се заробени

од оковите на ноќите.

Удираат по решетките

на помисленоста

во обид да потрчаат

во далечината на копнежт,

во бескрајот на страста.

Светлината се претвора

во темен отсјај на мракот.


Не сакам слободни денови.


Сакам заробени ноќи.

Твои.

Лута

Лута сум ти.

Лута на твојата слабост

да демонстрираш јакост.

Ме иритира лесниот сон

на твоите спомени,

кои разбудени сега

предизвукуваат кошмари.

Од памет ме вади

твоето наивно срце

неговата мекост

и еластичност.

А тек копнежот.....

ми иде да го задушам со раце,

да го стегнам вратот

на минатата страст

додека не го испушти од себе

и последниот трепет

на тој копнеж.

Ма, не сакам да те видам воопшто.

Не ни погледнувам во огледалото.

Лута сум ти.

Сум си.

Сум.