Вон себе

Вон себе

Лошо скроен план
од неправилно исечено време
и распарталени копнежи.
Изговореното не ја следи
формата на помисленото,
насмевките имаат ефтин сјај
на кич апликации.
Закрпи од фрази
невешто ги покриваат
попуштените рабови
на комуникацијата.
Непријатно чувство на допир
од синтетичка љубов.
Не, ова не сум јас.
Ова е туѓ костим
во кој ми е неудобно.
Излегувам.

Кога ловецот е плен

Ти си ловец на соништа,

а јас ловам копнежи.

Се најдовме двајцата

еден наспроти друг

среде зелената мисла.

Во моите очи

препозна сонежлив сјај.

Во твојата насмевка

видов треперлив копнеж.

На нишан сме си.

Ќе пукаш или да пукам?

Во твојот поглед

Во твојот поглед

Талкам низ таинствените предели

сокриени во твоите очи.

Сакам да се изгубам таму,

никој да не ме пронајде.

Удобно ми е во твојот поглед.

Се чувствувам како дома,

иако сум само случаен гостин.

Танцувам на подиумот

од недореченоста,

понесена од мелодијата

на помисленоста.

Шепоти ми.

Нијансирај ги мисливе

со бојата на твојот глас.

Уживаме и двајцата,

секој на свој начин

Кој кого заведува?!

Остатоци

Остатоци

Догорчиња од цигари,

згужвани мисли на подот

и пластична насмевка,

извиткана од пречеста употреба.

Солза под перницата

а насмевка на вратата.

Прекршени зборови расфрлани наоколу,

ги згазиваме пред да ги изговориме.

Неколку замрсени спомени

висат како пајажини

во аглите од ѕидовите меѓу нас.

Еден поглед назад,

пред да се притисне кваката.

Не, не остана ништо повеќе.

Одраз

Одраз

Сакав да ти влезам во очите,

далеку зад зениците,

да го пресретнам одразот на восприеменото

додека сеуште е наопаку,

пред да се заврти,

пред да ме рефлектира

застаната на тлото.

Сакам да чекорам по плафонот

од твоите мисли.

Немој, не затворај ги очите.

Можам да останам заглавена нијанса

во твоите ириси,

темна сенка на емоција

исчезната од спектарот.

Зад аголот

Зад аголот

Ќе ги оставам вечерва емоциите

во спалната соба.

Во фиоката со чипканата долна облека.

Уредно сложени,

а ретко користени.

Ќе ги затворам

во кутијата за накит

соништата и копнежите.

Нема да понесам со себе

ниедно небо,

во ниедна боја.

Не, ниту трошка апстрактност.

Ќе бидам вечерва

обично физичко тело.

Со непознат волумен.

Секогаш ти недостасуваше

некоја од димензиите

за да го дознаеш

волуменот на мојот немир.

Но затоа пак,

одлично ја пресметуваше плоштината.

Секој милиметар квадратен.

Ослободена од илузиите,

како сенка побегната од мракот,

ќе те чекам

зад аголот од твоите мисли.

Ќе носам со себе само шише вино.

Темно како нечиста крв.

И, ќе испливам од него

во твојата чаша.

За инает на сите шишиња

во кои се обидуваше

да ме удавиш.

Не успеа, зар не?

Јас упорно се држев за љубовта.

Тапите не тонат никогаш.

Плутаат.

Знаеше, нели?!

Звуците

Звуците

Засечи ги повторно мисливе,

нека потече темната тага од нив.

Ако замолчеш за миг,

ќе слушнеш како се крши

љубовта во мене.

Запамети го добро тој звук,

за да го познаеш кога

ќе го слушнеш повторно,

кога ќе одѕвонува во тебе.

И замини веднаш, не чекај го утрото.

Можеби нема да осамне.

Јас ги убив сите дни во една ноќ.

Не остана ниедно утро

кое би го дочекале заедно јас и ти.

Делчињата од распарчените соништа

ги сокрив под тепихот

за да глочкаат и крцкаат,

како предупредување,

секојпат кога копнежот

се прикрадува на прсти.

Без алиби

Без алиби

Со мислите длабам

низ ѕидовите

на мојот сомнеж.

Ја ронам самоконтролата.

Правам тунел за бегство.

Осомичена од двоумењето,

виновна во намерата,

осудена заради воздржаноста.

Затворена во самата себе.

Зарем доживотно?!

Ми треба соучесник.

Кога веќе немам алиби.

Полиглот

Полиглот




Пред да ме запрашаш мене,

запрашај се прво себе си.

Мојот молк звучи сосем исто

како и твоето премолчување.

Во гласно изговореното е разликата.

Ти сакаш да сокриеш,

а јас да не дознаеш.

Уморни сме одговарајќи

на прашањата без одговори.

Ти трагаш по речникот

на мојата тишина,

а јас знам да молчам

на 1000 различни јазици.

Твој сон. Мој сон

Твој сон. Мој сон




Јас сум ноќта

и ден е твојот пат.

Те испраќам в зори,

те очекувам во самрак,

а не се наши

ни ноќта ни денот,

сал нивниот краток допир

е нашата кратка средба,

нашиот треперлив миг,

кога се претопуваат

мојот сон, твојот сон -

и тогаш, во тој сон

еден со друг се имаме

а сепак....се немаме....

разбудени сонуваме...

Траекторија

Траекторија



Од твоите зеници започнува
патеката на мојот трепет.
Преку моето рамено слизнува,
свртува по линијата на колкот
и го допира коленото.
Десното.
Зад себе остава врел траг
на треперлив копнеж
кој продира под кожата
и ја зоврива крвта.
Па продолжува понатаму.

До прагот на издржливоста.

Желби

Едно небо копнежи

со арома на соништа,

дегустација на имагинација.

Одкако го испив,

остана еден копнеж

како темен талог

на дното од небото.

Сосема доволно за

да стиснам нова желба.

Ветер во дланките

Ветер во дланките



Фати во ветрот во дланките

и однеси ги сите сомнежи

замрсени во моиве коси.

Постели ги облаците пред мене

да не се повредам кога

ќе паднам на своите сни,

спрепнувајќи се од страста.

Мрежата од погледи ја лови

пеперугата на копнежот

во нејзиниот лет помеѓу

помисленото и изговореното

Низ расцутените насмевки

и миризливи двосмислености

провејува трепетот.

Фати го ветрот во дланките.

Тишина

Тишина

Удри во плафонот тишината

и се искрши на безброј

премолчени зборови.

Деформирани, преполовени букви

и искривени интерпукциски знаци

попаѓаа без звук, сосем немо.

Газам по сронатиот молк,

како по мек килим,

без да ми одекне чекорот.

Се оддалечувам тивко

по колоната од точки.

Ти ја оставам тишината тебе.

До последната буква на подот.

Сонувачи

Сонувачи




Ако морето е
паднатото небо на Лорка,
немој да се удавиш
oбидувајќи се
да леташ во длабочина.
Немој да станеш
школка на дното
која сонува низ шепотот
на брановите на површината.
Заплови низ него
на своите соништа
и биди сјајна ѕвезда.
Блескај неугасливо
со својата имагинација.
Макар и на паднато небо.
Рајот е во нас,
ние не сме изгонети од него,
само сме излегле
од својата кожа
со ангелски крилја.
Верувај во своите соништа
и тие повторно ќе израснат.
Побели и помеки.
Само сонувачот го слуша
виолетовиот глас на вечноста
во воздишката на погледот.
Потрчуваат тогаш
бистрите водени капки
и го стасуваат виножитото.
Сонувај...