Поглед
Доаѓаш повторно и влегуваш
во мојот смирен немир,
едноставно, како никогаш
да не си ни заминал.
Ме погледнуваш молкум
и со студен сјај во очите
ја милуваш страста
во постелата на спомените.
Немој. Не буди ја.
Не со тоа студенило.
Остави ја да сонува.
Таму, во меката постела
од врели, драги спомени,
сеуште постои еден
топол, нежен поглед
полн со трепет и љубов,
со длабока почувствуваност
на разиграниот копнеж.
Остани во таа постела.
Сакам да уживам во
тој поглед кој го паметам.
Поглед кој носи немир
и дива страст со себе.
А овој поглед сега,
од истите очи е,
но сепак, не е тој.
