Пушти го да пријде зборот
кој ѕирка несигурно
зад тарабата од формалности.
Му го чувствувам копнежот.
Го препознавам.
Истиот копнеж го имаат
малите прсти од моите стапала
кога ги шетам наоколу
во тесни чевли
со високи потпетици.
Олабави.
Пушти го зборот,
зашто…
ќе ти тежи повеќе
отколку мене
чевлите во раце
кога се враќам боса.
Во втората печка на Фени
ми согорува времето,
часови со доброени минути
претворени во чад
низ оџакот без филтер.
Емоции претопени во метал.
И жгура наместо кусур.
Зборувај во бројки,
буквите одамна веќе
немаат смисол.
Колку „Г“ има во едно „З“?
Забележуваш ли кога
хартијата станува
потешка од металот?
-
Еден остров во Дубаи
содржи парче душа
и уморна насмевка.
Не подавај ги рацете
по гроздот
од оваа страна на редот.
Не сме во брачниот кревет.
Маказата не признава
брачни должности.
Ќе ти ги исече прстите.
Овде, секој бери
од својата страна
на лозата.
Не сакам помош.
И не расправај се со мене
додека држам
остар предмет во раката.
Расправата остави ја
за подоцна.
Во спалната соба.
Таму ќе ти дозволам
да подадеш рака.
Од мојата страна
на креветот.
Ќе имаш предност.
Остриот предмет
кај тебе.
Тогаш ќе аргументираме.
Сега бери.
Не гајле. Грозје.
Од твојата страна на редот.
Не биди намќор.
Иако е светска криза на позитивност.
Знам дека си кредитоспособен
за насмевки.
Еве, ќе ти бидам жирант
ако е потребно.
Насмевни се.
Нема да заглавиме
со каматната стапка
за сјајот во очите.
Насмевни се.
Ќе ја ставам под хипотека
целата своја духовитост
за да ги отплатам ратите,
кога ќе те притисне сериозноста.
Ништо не губиш.
Насмевни се.
Ми го свртуваш вниманието
како вино во чашата
пред да го пробаш.
Ароматични погледи
ги провоцираат сетилата.
Жеднуваме.
Гласот добива темна боја
а зборовите тежок чекор.
Знам, горчината доаѓа покасно.
Сега, сеуште е слатко.
Дозираме голтка по голтка.
Ќе сопреме ли пред да загорчи?
Надвор врни.
Истура.
Испразни ја чашата.
Испиј или истури.
Кога од студ
поради туѓиот суд
пукаат пријателствата,
раскажувај ми за огнот.
Ќе ме топли пркосот.
И нема да свртам поглед
кога сите ќе свртат грб.
Со усни садев нежност
грб со грб потпрена.
Имаше премрзнати емоции
стуткани покрај радијаторот,
пред прегратката да заболи.
Низ празнините
На калдрмата од сеќавања
ме спрепнуваат празнините
од камените коцки
кои ги извадив
зашто ми ги глочкаа мисливе.
Успеав да те убедам дека
моето лудило е твое
и ја променив
бојата на твоите очи.
Утрото потоа,
ги измив соништата
од моето лице,
и си го исеков погледот
од рабовите на твојата насмевка.
Премалку зборови останаа.
Премалку за да звучат поврзано.
Талкам низ таинствените предели
сокриени во твоите очи.
Сакам да се изгубам таму,
никој да не ме пронајде.
Удобно ми е во твојот поглед.
Се чувствувам како дома,
иако сум само случаен гостин.
Танцувам на подиумот
од недореченоста,
понесена од мелодијата
на помисленоста.
Шепоти ми.
Нијансирај ги мисливе
со бојата на твојот глас.
Уживаме и двајцата,
секој на свој начин
Кој кого заведува?!
Догорчиња од цигари,
згужвани мисли на подот
и пластична насмевка,
извиткана од пречеста употреба.
Солза под перницата
а насмевка на вратата.
Прекршени зборови расфрлани наоколу,
ги згазиваме пред да ги изговориме.
Неколку замрсени спомени
висат како пајажини
во аглите од ѕидовите меѓу нас.
Еден поглед назад,
пред да се притисне кваката.
Не, не остана ништо повеќе.
Сакав да ти влезам во очите,
далеку зад зениците,
да го пресретнам одразот на восприеменото
додека сеуште е наопаку,
пред да се заврти,
пред да ме рефлектира
застаната на тлото.
Сакам да чекорам по плафонот
од твоите мисли.
Немој, не затворај ги очите.
Можам да останам заглавена нијанса
во твоите ириси,
темна сенка на емоција
исчезната од спектарот.
