Низ празнините
На калдрмата од сеќавања
ме спрепнуваат празнините
од камените коцки
кои ги извадив
зашто ми ги глочкаа мисливе.
Успеав да те убедам дека
моето лудило е твое
и ја променив
бојата на твоите очи.
Утрото потоа,
ги измив соништата
од моето лице,
и си го исеков погледот
од рабовите на твојата насмевка.
Премалку зборови останаа.
Премалку за да звучат поврзано.
Талкам низ таинствените предели
сокриени во твоите очи.
Сакам да се изгубам таму,
никој да не ме пронајде.
Удобно ми е во твојот поглед.
Се чувствувам како дома,
иако сум само случаен гостин.
Танцувам на подиумот
од недореченоста,
понесена од мелодијата
на помисленоста.
Шепоти ми.
Нијансирај ги мисливе
со бојата на твојот глас.
Уживаме и двајцата,
секој на свој начин
Кој кого заведува?!
Догорчиња од цигари,
згужвани мисли на подот
и пластична насмевка,
извиткана од пречеста употреба.
Солза под перницата
а насмевка на вратата.
Прекршени зборови расфрлани наоколу,
ги згазиваме пред да ги изговориме.
Неколку замрсени спомени
висат како пајажини
во аглите од ѕидовите меѓу нас.
Еден поглед назад,
пред да се притисне кваката.
Не, не остана ништо повеќе.
Сакав да ти влезам во очите,
далеку зад зениците,
да го пресретнам одразот на восприеменото
додека сеуште е наопаку,
пред да се заврти,
пред да ме рефлектира
застаната на тлото.
Сакам да чекорам по плафонот
од твоите мисли.
Немој, не затворај ги очите.
Можам да останам заглавена нијанса
во твоите ириси,
темна сенка на емоција
исчезната од спектарот.
Ќе ги оставам вечерва емоциите
во спалната соба.
Во фиоката со чипканата долна облека.
Уредно сложени,
а ретко користени.
Ќе ги затворам
во кутијата за накит
соништата и копнежите.
Нема да понесам со себе
ниедно небо,
во ниедна боја.
Не, ниту трошка апстрактност.
Ќе бидам вечерва
обично физичко тело.
Со непознат волумен.
Секогаш ти недостасуваше
некоја од димензиите
за да го дознаеш
волуменот на мојот немир.
Но затоа пак,
одлично ја пресметуваше плоштината.
Секој милиметар квадратен.
Ослободена од илузиите,
како сенка побегната од мракот,
ќе те чекам
зад аголот од твоите мисли.
Ќе носам со себе само шише вино.
Темно како нечиста крв.
И, ќе испливам од него
во твојата чаша.
За инает на сите шишиња
во кои се обидуваше
да ме удавиш.
Не успеа, зар не?
Јас упорно се држев за љубовта.
Тапите не тонат никогаш.
Плутаат.
Знаеше, нели?!
Засечи ги повторно мисливе,
нека потече темната тага од нив.
Ако замолчеш за миг,
ќе слушнеш како се крши
љубовта во мене.
Запамети го добро тој звук,
за да го познаеш кога
ќе го слушнеш повторно,
кога ќе одѕвонува во тебе.
И замини веднаш, не чекај го утрото.
Можеби нема да осамне.
Јас ги убив сите дни во една ноќ.
Не остана ниедно утро
кое би го дочекале заедно јас и ти.
Делчињата од распарчените соништа
ги сокрив под тепихот
за да глочкаат и крцкаат,
како предупредување,
секојпат кога копнежот
се прикрадува на прсти.
Без алиби
Со мислите длабам
низ ѕидовите
на мојот сомнеж.
Ја ронам самоконтролата.
Правам тунел за бегство.
Осомичена од двоумењето,
виновна во намерата,
осудена заради воздржаноста.
Затворена во самата себе.
Зарем доживотно?!
Ми треба соучесник.
Кога веќе немам алиби.
