Низ празнините
На калдрмата од сеќавања
ме спрепнуваат празнините
од камените коцки
кои ги извадив
зашто ми ги глочкаа мисливе.
Успеав да те убедам дека
моето лудило е твое
и ја променив
бојата на твоите очи.
Утрото потоа,
ги измив соништата
од моето лице,
и си го исеков погледот
од рабовите на твојата насмевка.
Премалку зборови останаа.
Премалку за да звучат поврзано.
Талкам низ таинствените предели
сокриени во твоите очи.
Сакам да се изгубам таму,
никој да не ме пронајде.
Удобно ми е во твојот поглед.
Се чувствувам како дома,
иако сум само случаен гостин.
Танцувам на подиумот
од недореченоста,
понесена од мелодијата
на помисленоста.
Шепоти ми.
Нијансирај ги мисливе
со бојата на твојот глас.
Уживаме и двајцата,
секој на свој начин
Кој кого заведува?!
Догорчиња од цигари,
згужвани мисли на подот
и пластична насмевка,
извиткана од пречеста употреба.
Солза под перницата
а насмевка на вратата.
Прекршени зборови расфрлани наоколу,
ги згазиваме пред да ги изговориме.
Неколку замрсени спомени
висат како пајажини
во аглите од ѕидовите меѓу нас.
Еден поглед назад,
пред да се притисне кваката.
Не, не остана ништо повеќе.
Сакав да ти влезам во очите,
далеку зад зениците,
да го пресретнам одразот на восприеменото
додека сеуште е наопаку,
пред да се заврти,
пред да ме рефлектира
застаната на тлото.
Сакам да чекорам по плафонот
од твоите мисли.
Немој, не затворај ги очите.
Можам да останам заглавена нијанса
во твоите ириси,
темна сенка на емоција
исчезната од спектарот.
