Зад аголот
Ќе ги оставам вечерва емоциите
во спалната соба.
Во фиоката со чипканата долна облека.
Уредно сложени,
а ретко користени.
Ќе ги затворам
во кутијата за накит
соништата и копнежите.
Нема да понесам со себе
ниедно небо,
во ниедна боја.
Не, ниту трошка апстрактност.
Ќе бидам вечерва
обично физичко тело.
Со непознат волумен.
Секогаш ти недостасуваше
некоја од димензиите
за да го дознаеш
волуменот на мојот немир.
Но затоа пак,
одлично ја пресметуваше плоштината.
Секој милиметар квадратен.
Ослободена од илузиите,
како сенка побегната од мракот,
ќе те чекам
зад аголот од твоите мисли.
Ќе носам со себе само шише вино.
Темно како нечиста крв.
И, ќе испливам од него
во твојата чаша.
За инает на сите шишиња
во кои се обидуваше
да ме удавиш.
Не успеа, зар не?
Јас упорно се држев за љубовта.
Тапите не тонат никогаш.
Плутаат.
Знаеше, нели?!
